Sevincin ve hasretin iç içe geçtiği gurbette Ramazan

Ramazan ayı, her yıl kalbimizde farklı duygular uyandıran, hayatımızı derinden etkileyen bir zaman dilimi. Kimimiz için sevinç ve huzurun zirveye ulaştığı, aile sofralarında birlikteliğin doyasıya yaşandığı, iyiliklerin ve duaların en çok hissedildiği bir ay; kimimiz içinse gurbetin en derinden hissedildiği, memleket hasretinin ağır bastığı bir dönem. Hele ki gurbet elde, sevdiklerinden uzakta geçirilen Ramazan, insana bambaşka bir sabır ve dayanışma dersi veriyor.

Bir yanda iftar saatine yaklaşırken içimizi kaplayan tatlı bir heyecan, diğer yanda çocukluk anılarımızda kalan o eski Ramazan sofralarına duyduğumuz özlem… Uzaklarda olmak, insanı sadece fiziksel olarak değil, duygusal anlamda da bambaşka bir yolculuğa çıkarıyor. Ana babamızın elleriyle hazırladığı iftar sofralarının sıcaklığı, mahalle camimizin tanıdık ezan sesi, teravih namazı sonrası dostlarla yapılan tatlı muhabbetler… Bunların yerini hiçbir şey tam anlamıyla dolduramıyor. Gurbetin insana sunduğu boşluk, belki de en derin şekilde Ramazan’da hissediliyor.

Gurbette Ramazan ve Sıkıntılar

Gurbetin getirdiği bu burukluğu hafifleten şey ise Ramazan’ın birleştirici gücü. Nerede olursak olalım, aynı ayın hilaline bakıyor, aynı iftar vaktini bekliyor, aynı dualara âmin diyoruz. Fakat, gurbetin getirdiği sıkıntılar, o huzur anlarını bazen ağırlaştırabiliyor. Iftarın yaklaştığı saatlerde, sofrada sevdiğin dostların, ailenin olmaması, insanın içine bir hüzün bırakabiliyor. Gurbet elde yalnız başına sofraya oturmak, aradığınız sıcaklığı bulamamak zorlayıcı bir durum. Sadece sofrada değil, insanın ruhunda da büyük bir boşluk bırakabiliyor.

Bir Ramazan akşamı, belki de ilk defa iftarı yalnız yapıyorsunuzdur. O an, telefonla evdekilerle görüştüğünüzde, duygusal olarak ne kadar uzak olduğunuzu bir kez daha fark ediyorsunuz. Kendi mahalle caminizin o tanıdık ezan sesi bile eksik kalıyor. Oysa Ramazan, yalnızca bir oruç tutma değil, aynı zamanda bir birliktelik, bir dayanışma zamanıdır. Aileyle, komşularla birlikte geçirilen anlar, sofrada paylaşılan gülümsemeler insanın içini ısıtan şeylerdir.

Ramazan’da Birlik ve Dayanışma

Fakat bu duygularla baş başa kalmak da insanı güçlü kılıyor. Gurbetin yalnızlık ve hasret duygusuyla başa çıkmanın yolu, Ramazan’ın birleştirici ruhunda gizli. Nerede olursak olalım, Ramazan’ın özüdür birlik ve dayanışma. Gurbette kurulan sofralarda farklı milletlerden insanlarla aynı lokmayı paylaşmak, dayanışmayı ve kardeşliği derinden hissettiren anlara vesile oluyor. Bazen bir mescidin avlusunda tanıştığımız biriyle paylaşılan hurma, bazen hiç tanımadığımız birinin iftara daveti, Ramazan’ın o eşsiz ruhunu hissettiriyor. “Paylaşmak”, gurbetin yalnızlıkla harmanlanmış bu Ramazan’ında anlam kazanan en önemli kelime belki de budur.

Gurbetin Ramazan’ı belki biraz daha sessiz, biraz daha hüzünlü. Ancak bu hüzün, sabırla harmanlanmış bir bekleyişin, kavuşma umudunun habercisi. Özlemin her geçen gün derinleştiği, fakat sabrın ve ümitle dayanıldığının simgesidir Ramazan. Bayram sabahına yaklaşırken, o özlem duygusu yerini umut ve neşeye bırakır. Sevdiklerimize kavuşmanın heyecanı, gurbetin tüm hüzünlerini bir anda siler.

Ramazan ve Sevdiklerimize Kavuşma

Ve işte o vakit, gurbetin Ramazan’ı tamamlanır. Bayram sabahı gelir ve hasret biter. Özlem, bayram sabahının neşesiyle erir gider. O an, gurbetin geride bıraktığı yalnızlık ve boşluk, sevdiklerimizin yanındayken kaybolur. Ramazan, gurbette her ne kadar daha zor geçse de, sonunda kavuşma umuduyla geçen bu günler, insanın sabır ve dayanışma ile neler başarabileceğini gösterir.

Ramazan’da bir araya gelmek, sadece bir iftar sofrasında buluşmak değil; kalben ve ruhen de bir arada olmak, bir olmak demektir. Bu sene de, her nerede olursak olalım, birbirimize daha yakın, daha güçlü olalım. Bu Ramazan, gurbetin zorlayıcı hallerine rağmen, sevinç ve hasretin ortasında bizleri birbirine bağlasın.

“Gurbette geçen her Ramazan, özlemle büyür; fakat kavuşma vakti geldiğinde, bütün acılar sevinçle yer değiştirir.”

Saygı, sevgi, hürmet ve muhabbetlerimle…