Bir gün, hiç beklemediğiniz bir anda çalar o telefon. Sesi bile bir tuhaftır. Ekranda tanıdık bir isim yanıp söner ama içeriğindeki yükten habersizsinizdir henüz.
Açarsınız.
“Gardaşım… Oğlum… Kızım… Bacım… v.s... Bir şey diyecem ama panik yapma, olur mu?”
Ve o andan sonrası artık hiçbir şey eskisi gibi değildir.
Telefon düşer elinizden. Sesler karışır. Zaman durur. Yüreğinizin orta yerine koca bir kaya oturur. Ve Pirimiz Muhammed Hocamızın dediği gibi, gurbetin aslında ne olduğunu tam da o an anlarsınız. Meğer bugüne kadar yaşadığınız her ayrılık, her hasret, sadece bir prova imiş.
Gurbet; sadece memleketten uzak olmak değilmiş. Asıl gurbet, sevdiklerinin acısına uzaktan tanık olmakmış. Veya daha beteri; kimileri için onların yokluğuna zamanında bile yetişememekmiş. Bir valizi gözyaşlarıyla hazırlamakmış. Gözünüz yaşlı, aklınız bin parça… Bir yanda uçak bileti, bir yanda kefen bezi… Ne garip bir denklem.
Takdiri İlahi, evet... Ama eksik kalan bir yan hep var
“İnna lillahi ve inna ileyhi raciun.”
Elbette her nefis ölümü tadacak. Elbette kabullenmek gerek. Ama bazı boşluklar, bazı yaralar hiçbir zaman tam olarak iyileşmez.
Ana gibi yar, vatan gibi diyar olmaz demiş atalarımız.
Tarih 04-10-2024 saat 19:51
Bir yıl geçti annemin vefatının üzerinden. Ancak bir yıl da geçse, on yıl da… O ses, o nefes, o dua, o sıcaklık eksik kalır hep. Her bayramın sabahında, her telefonda “anamı arayacaktım” deyip donakaldığınız anlarda yeniden kanar yürek.
Ve bu eksikliği, sadece yaşamış olanlar bilir. Aynı acının içinden geçmiş, aynı duvarlara yaslanmış, aynı gece uykusuz kalmış insanlar…
Ve o günlerde sizi yalnız bırakmayanlar…
İşte onlar sizin için sadece “dost” değil, vefanın yaşayan hâlidir. Allah hepsinden razı olsun.
Vakit geldiğinde siz de o telefonu açacaksınız...
Belki daha açmadan içiniz titrer. Belki sezersiniz ama duymamış gibi yaparsınız.
Ama bir gün… Herkesin o telefonu çalacak.
Sadece annesini kaybedenler değil… Babasını, evladını, kardeşini yitirenler de aynı kelimeleri duyar:
“Panik yapma, bir şey diyeceğim…”
İşte o gün insan, acının renginin dili, dini, mesafesi olmadığını anlar.
O gün, bir daha asla eski “siz” olmayacağınızı anlarsınız. O nedenle sağ ise onlar kıymetlerini bilin.
Bir dua gibi…
Bu satırları annesiz kalanlara, annesine sarılamadan yaşayanlara, ve özellikle annesinin mezarını uzaktan selamlayanlara, uçak bileti bulamadığı için defne bile yetişemeyenlere adıyorum.
Biliyorum, acınız ve acımız geçmeyecek… Ama yalnız değilsiniz.
Ve her gözyaşınız, belki de annenizin cennetteki bir gülümsemesine vesile olacak.
Küçük bir hikâye ile…
Geçen yıl bu zamanlardı. Aynı vakte denk geldi.
Almanya'da çalışan genç bir adam… Sabah işe gitmek üzere hazırlanırken çaldı onunda telefonu. Ekranda ablasının ismi… Garip bir hisle açtı.
“Bir şey diyeceğim ama panik yapma gardaş…” dedi onun da ablası.
Gerisi yoktu. Ayakta duramadı.
Annesi… Kalp krizi… Vefat.
İki saat içinde valizini hazırladı. Ama vize işlemleri, uçak biletleri, aktarmalar… Her şey birbirine girdi.
Ancak 2 gün sonra yetişebildi.
Annesini göremedi. Son kez sarılamadı. Kabrine bile elleriyle toprak atamadı.
Sadece bir mezar başında durdu…
Ve mırıldandı:
“Anne ben geldim… ama geç kaldım.”
O günden sonra ne gurbetteki hayatı, ne de içindeki sessizlik eskisi gibi olmadı.
Allah tüm geçmişlerimize rahmet eylesin.
İnşaAllah cennette buluşmak duasıyla…
Gurbetin kaleminden...
Vesselam